Nasz pies, w zasadzie sunia choruje od urodzenia, a ma już 13 lat. Wzięliśmy ją ze schroniska dzięki informacji na stronie [http://www.morusek.pl/]. Niedomykalność zastawek. Miała żyć rok, a jakoś trzyma się do dziś. Wspaniale znosi wysiłek, upały a jedyny problem jest w jej nerwowej chęci odkasłania tego co jej rzęzi przy oddychaniu. A rzęzi od zawsze, jednak ostatnio straciła apetyt. Już była tak słaba że nawet trzeba było ją wynosić na dwór by mogła się załatwić. Kiedy w naszej miejscowości stworzono cmentarz dla piesków miałam poczucie że to świetny pomysł. Teraz jak zbliża się ten moment czuję się jakoś dziwnie. Z jednej strony to kawałek naszego wspólnego życia, z drugiej te pomniki, nagrobki, kwiaty, znicze...
Co o tym myślicie?
Pochowalibyście własnego psa czy oddali weterynarzowi nie pytając co będzie z nim dalej....